Та бүхэндээ нэгэн өгүүллэгийг хүргэж байна.
НЭХМЭЛ БЭЭЛИЙ
Бүгчим халуун гаднаас кондишн тавьсан сэрүүхэн дэлгүүрт орох аятайхан ажээ. Ирмүүн хэрэгтэй зүйлээ түрж яваа сагс руугаа овоолон дэлгүүрээр нэг цуурайтаж байгаа солонгосын нэгэн цоглог дууг амандаа аялан явж байлаа. Хэрэгтэй бүхнээ эвч гүйцээд кассанд очиж бичүүлэхээр явж байтал хажуугаар гэнэт 1 хүн гүйж гарч ирээд түрж явсан сагсыг нь унагаачихав. Тэгнэ гэж санаагүй явсан Ирмүүн амандаа аялж байсан дуугаа таслан нөгөө хүн рүү гөлрөн харав. Тэр бол хар цамцтай тийм ч өндөр биш цэвэрхэн царайтай залуу байлаа. Тэрээр Ирмүүн рүү нэг ширвэн харснаа сагснаас унасан коланаас нэгийг авч касс руу алхав. Уучлал ч гуйхгүй алхан яваа залуугийн араас харахдаа хоолойд нь нэг юм тээглэн уйлах гээд байгаагаа мэдлээ. Чимээгүйхэн сагс руугаа бүх зүйлээ хийгээд кассанд очиж бичүүлэв. Дэлгүүрээс гарахад нар халуунаар шарах нь хэвээрээ ч ертөнц өнгө будгийн хувьд өөр болсон юм шиг санагдана.
Өглөөний бүх баяр баясгалан унтаржээ. Дэлгүүрт харсан тэр залуугийн нүд санаанаас нь салахгүй байлаа. Тэр нүд юуг ч үл илэрхийлэх агаад хүйтэн мөс шиг Ирмүүнийг хайрч байсан. Тийм дажгүй залуу яахаараа чулуу шиг болчихдог байнаа гэж гэж гайхан бодлоо. Ахиж нэг тааралдах юмсан гэж бодсоноо үгүй ээ тааралдаад ч яахав дээ гэж түрүүний бодлоо няцаав.
Ирмүүн энэ жил 10-р ангид орно. Доороо 2 дүүтэй. Багаасаа даруухан томоотой өсч хүмүүжсэн нь аав, ээжийн нь ач гавьяа. Аав ээж хоёр нь үүрийн харанхуйгаас үдшийн бүрий болтол ажил гэж зүтгэсээр иржээ. Тиймдээ ч одоо дутах гачих зүйлгүй элбэг хангалуун амьдарч явна. Шудрагаар хөдөлмөрлөж амьдрахыг эрхэмлэдэг эцэг эх нь 3 хүүхдээ ч тэр замаар явуулах гэж багагүй хөдөлмөр гаргасан аж. Харин 3 хүүхэд нь тэр итгэл зүтгэлийг нь хөсөрдүүлээгүй юм. Үүнд нь аав ээж нь баярлаж явдаг бөгөөд эзгүй хойгуурх бүх ажил хэргээ Ирмүүнд даатгаж явдаг аж.
Ирмүүний олон таван үггүй жинтэй хэдэн үг, ухаалаг нүдний харц нь түүний хичнээн чамбай сүрхий болохыг илэрхийлэх мэт.
Намар болж моддын шарласан навч гудамжаар хөглөрөх болов. Ирмүүн хичээлээ таран гэр лүүгээ харьж явлаа. Гудамжны үзүүр өгсөж явтал булангаас 2 залуу гарч ирэн
- Ийм орой болсон хойно ийм хөөрхөн охин ганцаараа явж байх гэж....
- Хүргэж өгөх үү... гэж урдуур нь хөндөлсөн зогслоо.
- Зүгээр бай л даа. Би өөрөө яваад харичихнаа гэж зоригтой хэлээд зөрөх гээд үзэв.
- Жаахан юм байж бас сэхүүн амьтан байх нь ээ.
- Яз айлын охин бололтой юмаа. Түрийвчиндээ мэдээж мөнгөтэй л биздээ.
Урьд нь ийм зүйлтэй таарч үзээгүй Ирмүүний нүд нь бүлтгэнэж амьсгаа нь өндөрсөн зүрх нь цээжээ дэлдэн цохилно. Айсандаа “түрийвчээ өгчихөөд л явчихий” гэж бодоод бушуухан салахын түүс болов. Гэтэл мотоциклийн дуу гарч 1 хүн хажууд нь ирж зогсов. Харвал тэр нэг өдөр хүмүүсээс зугтаж явсан мотоциклтэй залуу мөн шиг байлаа. Тэрээр
- За юутайв дээ? Гэж мотоциклоосоо буув. Хоолойны өнгө нь захирангуй атлаа зөөлөн сонстох аж.
- Энд нэг хөөрхөн охинтой тааралдаад. Ах нартаа түрийвчээ бэлэглэх гээд бэлдээд байх шиг байна .. гэж нэг нь инээд алдав.
Мотоциклоосоо буугаад хамгаалалтын малгайгаа тайлж нэг гартаа барьсан тэрээр Ирмүүнд дөхөж ирэн гартаа барьсан түрийвчийг нь айсандаа бүлтийсэн хар нүдтэй ээлжлэн харснаа
- Бүр айчихаж гэлээ.
Ирмүүнд тэр залуу нэг л танидаг санагдаад байсны учрыг дор нь олов. Тэр өдөр мотоциклтэй зугтаж явсан дараа нь дэлгүүрт түүнийг мөргөж сагсыг нь унагадаг залуу дүрээрээ байлаа. Одоо бол тэрээр Ирмүүнийг сониучирхсан янзтай хэсэг харж зогссоноо
- Одоо гэртээ харь харь , орой болчихож. Түрийвчээ бэлэглэсэнд баярлалаа гэв
Ирмүүн дуугарч ч чадахгүй гараас нь түрийвчийг нь аван 2 найзтайгаа нийлэн мотоциклтой явж одох түүний араас харсаар зогслоо.
Дандаа зэвүүцэж дургүй нь хүрэхээр учралуудаар таарсан ч түүнийг буруутгаж чадахгүй өөрийг нь цоргих мэт ширтэж байсан харцанд нь татагдана.
Үүнээс хойш Ирмүүн тэр залуутай дахиж таарч магадгүй хэмээн гэртээ харих замдаа ийш тийшээ харан удаан алхдаг болсон ч тэр залуу ер үзэгдсэнгүй. Сүүлдээ энэ тэрүүгээр тэнэж хүмүүсийн юмыг булаадгаараа булаагаад л явж байгаа биз гэж бодох болов. Өдөр хоногууд ээлжилсээр өвөл айсуйг зарлаж анхны цас орлоо.
Малгайлан унаж буй цасыг цонхоор ширтэж - Хурдан завсарлаасай. Салхинд нэг гарчаад орж ирвэл гоёо оо гэж найз охинтой шивнэлдэж суутал ангийн хаалга ялимгүй онгойж
- Багш аа, Ирмүүн эгчтэй уулзах гэсэн юм... гэсэн дуу танхимаас нэг тарав.
Ирмүүн багш руугаа харвал үл мэдэг толгой дохив. Хэн юм болоо? Хичээл дундуур уулзах хүн чинь хэн билээ гэсэн шүү юм бодон хонгилд гарч ирвэл смен ангийн нь жаахан охин зогсож байлаа.
- Эгч ээ, Таныг үүдэнд нэг ах дуудаж байна гэчээд тэр охин гүйн одов.
Гайхсан Ирмүүн хэн юм бол гэсэн сонирхолдоо автан бушуухан үүдрүү гүйж очлоо. ҮҮүд хавьцаа хүн алгаа. Явчихсан юм байхдаа гэж бодоод урамгүйхэн эргэх тэрхэн зуур хаалганы цаагуур шар курткатай залуу шурдхийн өнгөрч - Ирмүүнээ хүлээгээрэй гэж чангаар дуудав.
Эргэж харвал өөрийг нь цоргих мэт цоо ширтэх нүдний харцтай тулгарлаа. Хагас жилийн өмнөх харцтай харьцуулбал хүйтэн мөс шиг байдал үгүй болж харин жавхаалаг цог заль гэрэлтэж байлаа.
Ирмүүн тулгамдсандаа хацар нь улайж дороо зогссоор байв. Залуу шат руу гүйн ирж дэргэд нь зогсоод
- Юу байна? хэмээн хэзээ язааны танилууд шиг асууснаа
- таньж байна уу хэмээн инээд алдав.
Энэ үед жижүүр авгай тэр 2 луу дөхөн ирж
- Гадны хүн оруулдаггүй юмаа, хүү минь. Одоохон гар. Хичээл тарсны дараа уулзана биз гэж хөөлөө. Тэгтэл ч хаалганы цаанаас толгой цухалзан
- Чинбаа, явьяа. Цаг болохоо байлаа гэж хашгирав.
- За би ч явья даа. Дараа уулзана биздээ гэж нүдээрээ инээвхийлээд гарт нь бяцхан цаасан тортой зүйл бариулан хаалга руу гүйж эргэж ч харсангүй гараад явчихав.
Түрүүхэн л ангидаа бушуу завсарлаасай гэж догдлон сууж байсан Ирмүүн маань одоо гэртээ л хурдхан харих юм сан гэсэн хүслэнд автан байв. Цүнхэнд нь байгаа цаасан ууттай бяцхан зүйл юу болохыг гэртээ очиж өрөөгөө түгжиж байгаад гав ганцаархнаа үзмээр санагдана. Тэсэн ядан хүлээсэн мөч ирэхэд Ирмүүн нэгэнт гэртээ орон дээрээ сууж байлаа. Түүний өмнө цэнхэр өнгөтэй дээрээ шар өнгийн бяцхан цэцэг хадсан нэхмэл бээлий цаасанд болгоомжтой хуйлаастай хэвтэж байв. Хажууд нь бяцхан зурвас байсан ба түүнд “Өмсөөрэй, дулаахан шүү” гэж бичжээ.
Өвлийн нэгэн өглөө сургуульдаа явахаар гарахдаа байрны нь урд байдаг тогоомын талбай дээр шинэхэн орсон цасаар өвлийн өвгөн хийсэн байхыг харжээ. Гол нь тэр цасан хүний хажууд бээлий өгсөн залуу зогсож байлаа. Ирмүүний дотор баяр төрж Чинбаа гэдэг тэр залууг эртнээс сайн таних юм шиг санагдан дэргэд нь хүрч очлоо. Өвөл атлаа гадаа намуухан дулаахан, газраас цаснаас ойх цагаан туяа хөх цэнхэр тэнгэр хүртэл хөшиг татан гэрэлтүүлнэ.
Бие биенийхээ нүд рүү харан инээмсэглэн зогсох хоёр залуугаас хайрын дөл бадарч эргэн тойрныхоо цасыг хайлуулах мэт сэтгэгдэл төрнө.
- Сайн уу? хэмээн асуусан асуулт Ирмүүнд алс холоос мэт сонсогдоход гэнэт ухаан орох мэт болж нүдээрээ Тийм гэх шиг дохив.
Чинбаа өөр зүйл асуусангүй. Ирмүүний гарт байгаа цэнхэр өнгийн бээлий түүний бүх асуух байсан асуултанд хангалттай хариулчих шиг санагдан өөр хэлэх үггүй зогсож байлаа.
- Одоо хичээлдээ яв даа. Орой уулзъя гэж Чинбааг хэлэхэд Ирмүүн хичээлд явдагтаа бараг харамсах шахав.
- За гэж бүдэгхэн хэлээд сургуулийн зүг дуртай дургүй алхахад араас нь харж зогсож байсан Чинбаагийн уруул дээр цайлган инээмсэглэл тодроод алга боллоо.
- Одоо явъя. Чинбаа гэж алсаас харж зогссон хоёр найзыгаа хэлэхэд
- За гэчихээд Ирмүүний явсан зүг рүү харан зогссоор л байлаа.
Чинбаагийн сэтгэл ойд гарсан түймэр шиг л шатаж, түймрийн утаа нь сэтгэлийг нь бачимдуулж байгаа аятай нүд нь тийм гэхийн аргагүй харцтай болж ирснээ зөөлөрч ирэв. Карманд нь байгаа Ирмүүний бяцхан түрийвч халуу оргиулж орой уулзана гэсэн бодлоор сэтгэлээ сэргээгээд хоёр найз руугаа эргэв.
Намрын нэг орой харанхуй буланд нэгэн охины түрийвчийг авч явсанаас хойш түүний сэтгэл санаанд их өөрчлөлт гарсан гэж болно.
Түрийвний нүүрэнд хийсэн тэр охины зургийг харах бүрийд цайлган атлаа цоглог инээвхийлсэн нүд нь – Чи хэн бэ? хэмээн асууж байх шиг санагдан өөрийн эрхгүй инээмсэглэдэг болсон аж.
Ирмүүн тэр өдрийн хичээлийг ер ойлгосонгүй. Нэгийг бодон байн байн инээвхийлэн байгаа түүнийг хайр гэгчийг амсах гэж байгаа гэж хэн ч гадарласангүй.
Сургуулиасаа тарахад гадаа тунгалаг наран ээж цас нүдийг гялбуулж байв. Ирмүүн гадаа гарчихаад ийш тийшээ харахад танил хүн харагдсангүй. Гэртээ эрт харьж дүү нартаа хоолыг нь хийж, хичээлийг нь давтуулах ажилтай мань хүн гэрийн зүг алхлаа. Байрныхаа үүдэнд очоод тоглоомын талбайд буй цасан хүнийг харахад байдгаараа л донхойгоод байж байна. Ирмүүн түүнийг дотроо Чиби гэж нэрлэнээ хэмээн шийдсэнээ хүүхэд шиг хэмээн өөрийгөө шоолон инээд алдав.
Өглөөний бүх баяр баясгалан унтаржээ. Дэлгүүрт харсан тэр залуугийн нүд санаанаас нь салахгүй байлаа. Тэр нүд юуг ч үл илэрхийлэх агаад хүйтэн мөс шиг Ирмүүнийг хайрч байсан. Тийм дажгүй залуу яахаараа чулуу шиг болчихдог байнаа гэж гэж гайхан бодлоо. Ахиж нэг тааралдах юмсан гэж бодсоноо үгүй ээ тааралдаад ч яахав дээ гэж түрүүний бодлоо няцаав.
Ирмүүн энэ жил 10-р ангид орно. Доороо 2 дүүтэй. Багаасаа даруухан томоотой өсч хүмүүжсэн нь аав, ээжийн нь ач гавьяа. Аав ээж хоёр нь үүрийн харанхуйгаас үдшийн бүрий болтол ажил гэж зүтгэсээр иржээ. Тиймдээ ч одоо дутах гачих зүйлгүй элбэг хангалуун амьдарч явна. Шудрагаар хөдөлмөрлөж амьдрахыг эрхэмлэдэг эцэг эх нь 3 хүүхдээ ч тэр замаар явуулах гэж багагүй хөдөлмөр гаргасан аж. Харин 3 хүүхэд нь тэр итгэл зүтгэлийг нь хөсөрдүүлээгүй юм. Үүнд нь аав ээж нь баярлаж явдаг бөгөөд эзгүй хойгуурх бүх ажил хэргээ Ирмүүнд даатгаж явдаг аж.
Ирмүүний олон таван үггүй жинтэй хэдэн үг, ухаалаг нүдний харц нь түүний хичнээн чамбай сүрхий болохыг илэрхийлэх мэт.
Намар болж моддын шарласан навч гудамжаар хөглөрөх болов. Ирмүүн хичээлээ таран гэр лүүгээ харьж явлаа. Гудамжны үзүүр өгсөж явтал булангаас 2 залуу гарч ирэн
- Ийм орой болсон хойно ийм хөөрхөн охин ганцаараа явж байх гэж....
- Хүргэж өгөх үү... гэж урдуур нь хөндөлсөн зогслоо.
- Зүгээр бай л даа. Би өөрөө яваад харичихнаа гэж зоригтой хэлээд зөрөх гээд үзэв.
- Жаахан юм байж бас сэхүүн амьтан байх нь ээ.
- Яз айлын охин бололтой юмаа. Түрийвчиндээ мэдээж мөнгөтэй л биздээ.
Урьд нь ийм зүйлтэй таарч үзээгүй Ирмүүний нүд нь бүлтгэнэж амьсгаа нь өндөрсөн зүрх нь цээжээ дэлдэн цохилно. Айсандаа “түрийвчээ өгчихөөд л явчихий” гэж бодоод бушуухан салахын түүс болов. Гэтэл мотоциклийн дуу гарч 1 хүн хажууд нь ирж зогсов. Харвал тэр нэг өдөр хүмүүсээс зугтаж явсан мотоциклтэй залуу мөн шиг байлаа. Тэрээр
- За юутайв дээ? Гэж мотоциклоосоо буув. Хоолойны өнгө нь захирангуй атлаа зөөлөн сонстох аж.
- Энд нэг хөөрхөн охинтой тааралдаад. Ах нартаа түрийвчээ бэлэглэх гээд бэлдээд байх шиг байна .. гэж нэг нь инээд алдав.
Мотоциклоосоо буугаад хамгаалалтын малгайгаа тайлж нэг гартаа барьсан тэрээр Ирмүүнд дөхөж ирэн гартаа барьсан түрийвчийг нь айсандаа бүлтийсэн хар нүдтэй ээлжлэн харснаа
- Бүр айчихаж гэлээ.
Ирмүүнд тэр залуу нэг л танидаг санагдаад байсны учрыг дор нь олов. Тэр өдөр мотоциклтэй зугтаж явсан дараа нь дэлгүүрт түүнийг мөргөж сагсыг нь унагадаг залуу дүрээрээ байлаа. Одоо бол тэрээр Ирмүүнийг сониучирхсан янзтай хэсэг харж зогссоноо
- Одоо гэртээ харь харь , орой болчихож. Түрийвчээ бэлэглэсэнд баярлалаа гэв
Ирмүүн дуугарч ч чадахгүй гараас нь түрийвчийг нь аван 2 найзтайгаа нийлэн мотоциклтой явж одох түүний араас харсаар зогслоо.
Дандаа зэвүүцэж дургүй нь хүрэхээр учралуудаар таарсан ч түүнийг буруутгаж чадахгүй өөрийг нь цоргих мэт ширтэж байсан харцанд нь татагдана.
Үүнээс хойш Ирмүүн тэр залуутай дахиж таарч магадгүй хэмээн гэртээ харих замдаа ийш тийшээ харан удаан алхдаг болсон ч тэр залуу ер үзэгдсэнгүй. Сүүлдээ энэ тэрүүгээр тэнэж хүмүүсийн юмыг булаадгаараа булаагаад л явж байгаа биз гэж бодох болов. Өдөр хоногууд ээлжилсээр өвөл айсуйг зарлаж анхны цас орлоо.
Малгайлан унаж буй цасыг цонхоор ширтэж - Хурдан завсарлаасай. Салхинд нэг гарчаад орж ирвэл гоёо оо гэж найз охинтой шивнэлдэж суутал ангийн хаалга ялимгүй онгойж
- Багш аа, Ирмүүн эгчтэй уулзах гэсэн юм... гэсэн дуу танхимаас нэг тарав.
Ирмүүн багш руугаа харвал үл мэдэг толгой дохив. Хэн юм болоо? Хичээл дундуур уулзах хүн чинь хэн билээ гэсэн шүү юм бодон хонгилд гарч ирвэл смен ангийн нь жаахан охин зогсож байлаа.
- Эгч ээ, Таныг үүдэнд нэг ах дуудаж байна гэчээд тэр охин гүйн одов.
Гайхсан Ирмүүн хэн юм бол гэсэн сонирхолдоо автан бушуухан үүдрүү гүйж очлоо. ҮҮүд хавьцаа хүн алгаа. Явчихсан юм байхдаа гэж бодоод урамгүйхэн эргэх тэрхэн зуур хаалганы цаагуур шар курткатай залуу шурдхийн өнгөрч - Ирмүүнээ хүлээгээрэй гэж чангаар дуудав.
Эргэж харвал өөрийг нь цоргих мэт цоо ширтэх нүдний харцтай тулгарлаа. Хагас жилийн өмнөх харцтай харьцуулбал хүйтэн мөс шиг байдал үгүй болж харин жавхаалаг цог заль гэрэлтэж байлаа.
Ирмүүн тулгамдсандаа хацар нь улайж дороо зогссоор байв. Залуу шат руу гүйн ирж дэргэд нь зогсоод
- Юу байна? хэмээн хэзээ язааны танилууд шиг асууснаа
- таньж байна уу хэмээн инээд алдав.
Энэ үед жижүүр авгай тэр 2 луу дөхөн ирж
- Гадны хүн оруулдаггүй юмаа, хүү минь. Одоохон гар. Хичээл тарсны дараа уулзана биз гэж хөөлөө. Тэгтэл ч хаалганы цаанаас толгой цухалзан
- Чинбаа, явьяа. Цаг болохоо байлаа гэж хашгирав.
- За би ч явья даа. Дараа уулзана биздээ гэж нүдээрээ инээвхийлээд гарт нь бяцхан цаасан тортой зүйл бариулан хаалга руу гүйж эргэж ч харсангүй гараад явчихав.
Түрүүхэн л ангидаа бушуу завсарлаасай гэж догдлон сууж байсан Ирмүүн маань одоо гэртээ л хурдхан харих юм сан гэсэн хүслэнд автан байв. Цүнхэнд нь байгаа цаасан ууттай бяцхан зүйл юу болохыг гэртээ очиж өрөөгөө түгжиж байгаад гав ганцаархнаа үзмээр санагдана. Тэсэн ядан хүлээсэн мөч ирэхэд Ирмүүн нэгэнт гэртээ орон дээрээ сууж байлаа. Түүний өмнө цэнхэр өнгөтэй дээрээ шар өнгийн бяцхан цэцэг хадсан нэхмэл бээлий цаасанд болгоомжтой хуйлаастай хэвтэж байв. Хажууд нь бяцхан зурвас байсан ба түүнд “Өмсөөрэй, дулаахан шүү” гэж бичжээ.
Өвлийн нэгэн өглөө сургуульдаа явахаар гарахдаа байрны нь урд байдаг тогоомын талбай дээр шинэхэн орсон цасаар өвлийн өвгөн хийсэн байхыг харжээ. Гол нь тэр цасан хүний хажууд бээлий өгсөн залуу зогсож байлаа. Ирмүүний дотор баяр төрж Чинбаа гэдэг тэр залууг эртнээс сайн таних юм шиг санагдан дэргэд нь хүрч очлоо. Өвөл атлаа гадаа намуухан дулаахан, газраас цаснаас ойх цагаан туяа хөх цэнхэр тэнгэр хүртэл хөшиг татан гэрэлтүүлнэ.
Бие биенийхээ нүд рүү харан инээмсэглэн зогсох хоёр залуугаас хайрын дөл бадарч эргэн тойрныхоо цасыг хайлуулах мэт сэтгэгдэл төрнө.
- Сайн уу? хэмээн асуусан асуулт Ирмүүнд алс холоос мэт сонсогдоход гэнэт ухаан орох мэт болж нүдээрээ Тийм гэх шиг дохив.
Чинбаа өөр зүйл асуусангүй. Ирмүүний гарт байгаа цэнхэр өнгийн бээлий түүний бүх асуух байсан асуултанд хангалттай хариулчих шиг санагдан өөр хэлэх үггүй зогсож байлаа.
- Одоо хичээлдээ яв даа. Орой уулзъя гэж Чинбааг хэлэхэд Ирмүүн хичээлд явдагтаа бараг харамсах шахав.
- За гэж бүдэгхэн хэлээд сургуулийн зүг дуртай дургүй алхахад араас нь харж зогсож байсан Чинбаагийн уруул дээр цайлган инээмсэглэл тодроод алга боллоо.
- Одоо явъя. Чинбаа гэж алсаас харж зогссон хоёр найзыгаа хэлэхэд
- За гэчихээд Ирмүүний явсан зүг рүү харан зогссоор л байлаа.
Чинбаагийн сэтгэл ойд гарсан түймэр шиг л шатаж, түймрийн утаа нь сэтгэлийг нь бачимдуулж байгаа аятай нүд нь тийм гэхийн аргагүй харцтай болж ирснээ зөөлөрч ирэв. Карманд нь байгаа Ирмүүний бяцхан түрийвч халуу оргиулж орой уулзана гэсэн бодлоор сэтгэлээ сэргээгээд хоёр найз руугаа эргэв.
Намрын нэг орой харанхуй буланд нэгэн охины түрийвчийг авч явсанаас хойш түүний сэтгэл санаанд их өөрчлөлт гарсан гэж болно.
Түрийвний нүүрэнд хийсэн тэр охины зургийг харах бүрийд цайлган атлаа цоглог инээвхийлсэн нүд нь – Чи хэн бэ? хэмээн асууж байх шиг санагдан өөрийн эрхгүй инээмсэглэдэг болсон аж.
Ирмүүн тэр өдрийн хичээлийг ер ойлгосонгүй. Нэгийг бодон байн байн инээвхийлэн байгаа түүнийг хайр гэгчийг амсах гэж байгаа гэж хэн ч гадарласангүй.
Сургуулиасаа тарахад гадаа тунгалаг наран ээж цас нүдийг гялбуулж байв. Ирмүүн гадаа гарчихаад ийш тийшээ харахад танил хүн харагдсангүй. Гэртээ эрт харьж дүү нартаа хоолыг нь хийж, хичээлийг нь давтуулах ажилтай мань хүн гэрийн зүг алхлаа. Байрныхаа үүдэнд очоод тоглоомын талбайд буй цасан хүнийг харахад байдгаараа л донхойгоод байж байна. Ирмүүн түүнийг дотроо Чиби гэж нэрлэнээ хэмээн шийдсэнээ хүүхэд шиг хэмээн өөрийгөө шоолон инээд алдав.
Орой Ирмүүний сэтгэл догдлоод хоолоо ч тайван идэж чадсангүй. Байн байн цонх руу өндөлзөн сууна. Харанхуй болж гудамжны гэрлүүд асчээ. Нэг харвал цасан хүний хажууд 1 хүн зогсож харагдана. Тэр бол Чинбаа гэдэгт Ирмүүн эргэлзсэнгүй. Хувцасаа шүүрэн авч өмсөөд гүйхээрээ гарлаа. Тэр орой Ирмүүний хувьд хамгийн аз жаргалтай үе байлаа. Гудамжны гэрэлд будран орж байгаа цас түүний нүүрэн дээр зөөлнөөр бууна. Салхи аажуухан үлээж, даарсандаа хацар, хамрын үзүүр нь улайсан Ирмүүн ярьсаар л явлаа. Чинбаа түүний гараас хөтлөн түүний шулганан ярихыг инээмсэглэн сонсоно.
Өдөр хоногууд ээлжлэн өнгөрсөөр тэр хоёр уулзсаар хоёр сар болжээ.
Бие биендээ анхны харцаар татагдсан хос залуус маань бие биенийхээ тухай мэддэг болж нууж хаах зүйлгүй болов.
Шинэ жилээр Чинбаа Ирмүүний уруул дээрээс зөөлөн үнссэн нь тэр хоёрын харьцааг бүр ойр дотно болгожээ. Гудамжаар хөтлөлцөн, цасаар байлдан эгээ л хүүхдүүд шиг аашилцгаана.
Ирмүүн цэнхэр бээлийндээ их хайртай учир хааяа өмсөхгүй гэртээ хадгална. Нэг орой бээлийгүй гарч ирэхэд нь Чинбаа ихэд гайхаж
- Бээлийгээ яасийн?
- Хайрлаад өмссөнгүй ээ, амархан сэмэрчихвэл яах юм
- Тэнэгхэн минь дээ, бээлий сэмрэх яах вэ? Сэтгэл маань л бүтэн байвал боллоо.
- Чи бид хоёрын сэтгэл бүтэн, Тийм ээ? Бээлийгээ би маргаашнаас өмсчихнөө. Одоо кармандаа гараа хийгээд явчихья гэвэл Чинбаа Ирмүүний гарыг дулаахан гартаа атган
- Тэр бээлийг өмсчихөөд миний гараас атгуулж байна гэж бодож байгаарай гэв. Энэ үгийг хэлэхдээ нүдэнд нь нэгэн цэнхэр оч гялсхийснээ алга болов.
Энэ үгийг Ирмүүн төдий л юм бодсонгүй
- 7 хоногийн дараа Валентины өдөр болно. Хоёулаа тэр өдөр юу хийх вэ?
- Харин л дээ. Ямар ч байсан чи надад шоколад өгөх байх, Тээ?
- Би ч гэсэн чамаас бэлэг авнаа.
- Бэлэг үү, ямар бэлэг?
- Хэлэхгүй ээ, хэзээ авах гэж байсан бэлгээ хэлж байсан юм бэ?
- Чи 10-аа төгсөөд юу хийх вэ?
Ярьж байсан зүйлээс нь огт өөр зүйл асуусанд гайхсан Ирмүүн
- Би багаасаа дизайнер болохыг мөрөөддөг байлаа. Энэ чиглэлээр Франц руу явж сурахыг бодож байгаа. Аав ч бас бодож байгаа гэсээн.
- Франц явбал намайг санах уу?
Ийм асуулт тавина гэж санаагүй байсан Ирмүүн хариу хэлэх гэж оролдсоноо яг юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй түгдрэв. Энэ талаар тэр ер бодож байгаагүй юм. Франц руу 5 жил сурахаар явбал Чинбаагаа яах юм бэ?
- Би Франц явахгүй ээ. Чинийхээ дэргэд байна. Чамтайгаа хамт Монголынхоо нэг их дээд сургуульд ороод.......
Энэ үг нь Чинбааг хэрхэн баярлуулж байгааг хараад тэр үгээ таслав.
- Баярлалаа, чи намайг хамгийн аз жаргалтай хүн болголоо.
Тэрээр ингэж хэлэхдээ Ирмүүнтэй духаа наасан байсан бөгөөд Ирмүүний хөгжилтэй гялалзах хоёр хар нүдийг ширтэж байлаа.
Тэгснээ юу болов гэмээр өөрчлөгдөж Ирмүүний хоёр хацраас нь шахан инээснээ - Гахай шиг харагдаж байна гэлээ.
Энэ үгэнд нь ичсэн Ирмүүний хацар ягаарч байлаа. Чинбаа түүнийг хараад хайр хүрнэ.
- Одоо даарчлаа, гэртээ ор, тэгээд хичээлээ сайн хийгээрэй. Франц руу явж сурна гэсэн бол хэлсэн үгэндээ хүрдэг байх ёстой шүү. За юу? Тэгээд бээлийгээ дандаа өмсч байгаарай. Мэдүү
- За за, хичээлээ ч хийнэ лдээ. Би Франц явахаар чи яах вэ? Намайг санах уу?
- Би чамайгаа иртэл чинь хүлээнээ.
Ирмүүн энэ үгийг бүх л амьдралынхаа турш энэ үгийг сонсох гэж хүлээж байсан юм шиг хачин их баярлажээ. Тэгээд
- Би яасан ч Франц явахгүй ээ. Чамайгааа орхиод яасан ч явахгүй. Одоо орж аавдаа хэллээ гээд Чинбаагийн уруул дээр ухасхийн үнсээд эргэж ч харалгүй орц руугаа гүйн оров.
Ард нь үлдсэн Чинбаа гунигтай инээмсэглээд цасан хүн рүү харснаа
- Чи бид хоёрын Ирмүүнтэй хамт байх хугацаа ч багасч байна даа. Гэхдээ тэвчээртэй байвал бүх юм бүтнэ шүү. Тэвчээрэй хөгшөөн гэчээд гэрийн зүг алхав.
Маргааш орой Ирмүүнтэй уулзахад тэрээр уйтгартай байлаа.
- Юу болсон бэ?
- Хоёулаа манайд орох уу?
Чинбаа гайхлаа. Ирмүүнд хөтлөгдөн тэднийх рүү орж явахдаа юу болох гэж байгааг төсөөлж чадахгүй байв.
Ирмүүний аав ээж хоёр сайхан зантай хүмүүс болох нь илт. Цай цүй болон хөл болж байснаа
- Хүүхдүүд минь, амьдрал гэдэг санаснаар болдоггүй юм. Юмыг шийдэхдээ нухацтай сайн бодож байж шийдэх хэрэгтэй гээд Чинбаа руу харав.
- Ааваа би өөрөө хаана яаж сурахаа шийдэх эрхтэй биздээ гээд Ирмүүн аав руугаа учирлангуй харав
- Тэр чиний эрхээ, гэхдээ чи багаасаа л ярьж мөрөөдөж ирсэн зүйлээсээ татгалзаж байна гэдгээ ойлгох хэрэгтэй
- Надад одоо Чинбаа байхад л болно. Би хүсч явсан зүйлээ олсон гээд Ирмүүн аав ээж хоёртой ширүүн харьцсандаа зовон нүүр нь улайсан байлаа.
Ирмүүний аав өөр олон юм яриад яахав гэж бодсон бололтой
- За та хоёрын шийдэх асуудал. Аав нь охиныхоо шийдвэрийг хүндэлнээ гээд гал зуух руу явлаа.
Ирмүүний ээж битүүхэн санаа зовсон бололтой халуун цай аягалан сууна.
Чинбаа яах ч учраа олохгүй сууж байснаа
- Би ч явъя даа, оройтчихлоо гээд босов
Ирмүүн Чинбааг гаргаж өгөхөөр хувцсаа өмслөө. Гадаа гартлаа тэр хоёр хоорондоо дуугарсангүй.
Гарсан хойноо Чинбаа Ирмүүн рүү эргэн харж зогсоход нүдний харц нь анх Ирмүүнийг харж байсантай адил хүйтэн болсон байлаа.
- Би чиний хүсэл мөрөөдөлд саад болохыг хүсэхгүй байна. Уучлаарай. Уг нь би чамайг намайг ойлгох сэтгэлтэй гэж бодож явсан юм.
- Яагаад? Би чамтай байхын тулд юугаа ч өгөхөөс буцахгүй шдээ. Чи мэдэхгүй гэж үү?
- Мэднээ. Гэхдээ би ингээсэй гэж хүсээгүй. Хүсэх ч гүй. Миний бодож санаж явдаг зүйл энэ биш.
- Би чиний төлөө өөрийн мөрөөдлөөсөө татгалзаж байна. Чи намайг яа гээд байгаа юм бэ? Чи миний төлөө юу ч хийж чадахгүй гэж үү?
Чинбаа түүн рүү огцомхон харснаа
- Тийм ээ, би чиний төлөө үүнийг хийж чадахгүй юм байна. Намайг уучлаарай
- Чамайг ийм өөдгүй гэж санасангүй гээд гүйн орсон Ирмүүний карманаас цэнхэр өнгийн нэхмэл бээлий унав.
Чинбаа доош бөхийн бээлийг авснаа
- Чинийхээ төлөө шүү дээ гэж шивнэлээ
Үүнээс хойш тэр хоёр уулзсангүй. Чинбаа нэгэн зүйлийг бодож түүндээ сэтгэл шулууджээ. Ирмүүн өөрийн тэнэгийг гайхан Чинбаагаас уучлал гуйхыг хүсэвч тэр усанд хаясан чулуу шиг алга болсон байлаа.
Ирмүүн амьдралдаа үүн шиг сэтгэл зовж, шаналж үзсэнгүй. Чинбаа ямар нэг хэл сураггүй алга болжээ. Түүний гэрийг нь хаана байдгийг ч асуугаагүйдээ гайхна. Валентины өдрөөр түүнд өгнө гэж авсан бугуйн цаг нь очих эзэнгүй шүүгээнд нь байсаар. Цонхоор харвал нөгөө л цасан хүн нь донхойн зогсоно. Цасан цагаан өнгө нь ойр орчмын хүүхдүүдийн буянаар халтайжээ. Ирмүүн хичээлдээ анхаарч ном барьж авбал сэтгэлийн шаналангаа түр мартагнадаг байлаа.
Хавар болж Ирмүүн ээжтэйгээ хорооллын дэлгүүрүүдээр хонхны баяраар өмсөх хувцасаа хайсан шиг явж байтал өмнө нь нэгэн танил царай зурсхийн өнгөрөв. Хэн гэдгийг нь анзаараагүй байсан авч зүрх нь хүчтэй цохилон амандаа “мөн байна” гэж шивнэн лавшруулан харав. Жоохон л турсан болохоос яг л хэвээрээ, нүдний харц нь ялимгүй гунигтай болчихсон ч юм шиг. Чинбаа хажуудаа хүнтэй явж байгааг Ирмүүн гэнэт анзаарав. Халууцсан бололтой нимгэн куртканыхаа энгэрийг задгайлсан шоргоолжон хар нүдтэй бяцхан бүсгүй Чинбаагийн баруун гараас нь сугадсан байлаа.
Ирмүүн Чинбаагаас нүд салгаж чадахгүй харсаар Чинбаа Ирмүүнд ойртсоор. Дөхөж ирсэн хойноо Чинбаа Ирмүүн рүү зэрвэсхэн харснаа нөгөө бүсгүйтэй ярьж байсан яриагаа үргэлжлүүлэхээр эргэв. Буцаж эргэхийн завдалгүй ахин Ирмүүн рүү дахин харах нь энэ чинь юу билээ? гэж гайхаж байх шиг Ирмүүнд санагдав. Тэрээр ямар нэгэн үйл хөдлөл хийхэд нулимс нь гарахад бэлэн түүнийгээ ч мэдээд уруулаа хазлан уйлахгүй юм шүү гэж өөрийгөө хүчлэн зогсож байв. Чинбаа хажуу бүсгүйдээ нэг үг хэлэхэд нөгөө бүсгүй толгой дохив. Чинбаа Ирмүүн дээр ирж
- Сайн уу? Юу байна даа гэж намуухан дуугаар асуув. Нүд нь Ирмүүнийг энхрийлсэн байдалтай зөөлнөөр ширтэнэ.
Ирмүүн яаж уулзана даа гэж халширч байсан нь хормын төдий алга болж догшин харгис гэмээр болов.
- Юмгүй ээ, би сайн. Чи ч сайн л яваа юм байна хэмээн нөгөө бүсгүй рүү дохив. Тэр бүсгүй жирэмсэний хувцасны тасагт зогсож харагдана.
- Аан тэр үү гэж түгдэрснээ одоо 6 сартай палаж авахаар явж байгаа юм гээд цайлганаар инээмсэглэв.
- Чамаар юу байна даа, сургуулиа амжилттай л төгсөө биз дээ.
- Гайгүй ээ, одоо 6-р сарын 15-нд Франц руу сургууль руугаа явахаар болсон.
- Өө тийм үү. Болж дээ. Би чамд нэг юм өгөх гээд завдахгүй байсан юм. Дараа нэг аваачиж өгнө өө. Одоо явалгүй болохгүй нь. Дараа уулзъя гээд нүд рүү нь ширтсээр холдон одов. Нөгөө бүсгүй Ирмүүний зүг гайхсан байдалтай харснаа Чинбаагаас ямар нэгэн зүйл шимтэн асуух нь харагдав. Хариуд нь Чинбаа юу гэж хариулсныг мэдэхгүй нөгөө бүсгүй сэтгэл ханамжтай инээмсэглэн Чинбааг сугадсаар холдлоо.
Ирмүүн дотроо Чинбаад гомдож түүнийг үзэн ядаж байлаа. Гэртээ ирээд өрөөндөө орж баахан уйлав. “6 сартай гэнээ, надтай уулздаг байхдаа л найз охинтой байсан юм байна. Ямар өөдгүй амьтан бэ” гэж голдоо ортол гомдов. Нөгөөтэйгүүр сураг чимээгүй алга болсонд нь санаа зовж явдаг байсан нь сайн л явж байвал яахав гэсэн бодлоор солигдож Чинбааг мартанаа гэсэн зоригтой бодлоор өөрийгөө тэжээгээд сэтгэл уужрах шиг болжээ.
Яарсан хүнд хоног өдөр сум шиг өнгөрч нэг мэдэхэд хоёр хоногийн дараа Франц руу нисэх өдөр нь болсон байлаа. Бүгдийг эртнээс бэлдсэн тул одоо дутуу зүйл гэж бараг байхгүй болж аав ээжийнхээ захиасыг сонсох л үлджээ. Хоёр дүү нь эгчийгээ явна гэхээр дурамжхан байхаас гадна ийм ч юм тийм ч юм явуулаарай гэж захина.
Ирмүүн Чинбааг ирнэ гэж хүлээсээр. Түүнд нэг юм өгнө гэснийг нь санасаар ажээ. Явах өдөр болж аав нь чемодон савыг нь машиндаа ачиж ээж нь сүү өргөх юм болон энэ тэрүүгээр сандчин гүйнэ. Хамаатан садан ч цугларч зарим нь онгоцны буудал дээр шууд уулзъя гэсээр буцан гарч яваа харагдана. Ирмүүн хамгаас илүү догдолсон нь. Гэрээсээ ингээд явчихна гэхээр санаанд нэг л багтахгүй явмааргүй ч юм шиг санагдана.
- Одоо машиндаа сууцгаая, онгоцноосоо хожигдлоо гэж аав нь хэлээд гарав.
Хоёр дүү нь уралдан гүйж, ээж нь мартсан санасан зүйл байвал санах гэж эргэн тойрноо нэг бүрчлэн шалгана. Ирмүүн хувцсаа өмсөөд гарлаа. Хаврын нар дулаанаар ээж шувууд жиргэлдэнэ. Тэрээр тоглоомын талбай руу харлаа. Цасан хүн аль хэдийн хайлж оронд нь хэсэг хүмүүс цэцгийн мандал суулгах гэж хүрз шороо болж байв. Ирмүүн машины урд суудал руу алхав.
- Ирмүүн ээ ... гэх чичирхийлсэн хоолойгоор түүнийг дуудах сонсогдов.
“Чинбаа” гэж бодож амжаагүй байтал түүнд нэг их баяр төрлөө. Эргэж харвал Чинбаа орцных нь үүдэнд зогсож байсан бөгөөд гартаа нэг цаасан тортой зүйл барьжээ. Ирмүүн тэрийг нь хараад нэхмэл бээлийгээ санасан бөгөөд энэ бүх хугацаанд яагаад тэрийг үгүйлээгүй юм болоо, одоо хаана байгаа бол гэж санахыг хичээв. Чинбаа түүнрүү ойртон ирээд
- Явлаа юу. Сайн сураад ирээрэй гээд тортой зүйлээ өглөө.
Ирмүүн юу ч дуугарсангүй Чинбаагийн нүд рүү харсаар зогслоо. Ингээд л зогсоод байх юмсан гэж бодов. Чинбаа ч Ирмүүний нүдийг ширтэнэ. Бүгд машинд суусан бололтой аав нь Ирмүүнийг дуудав.
- За би явлаа. Сайн сууж байгаарай гэж аяархан хэлээд машин руугаа алхав.
Араас нь Чинбаа харсаар машиныг далд ортол нь зогссоноо
- Явчихлаа гэж өөртөө шивнэлээ.
Тэр өөртөө ямар нэг хань олох гэсэн мэт цасан хүн байсан зүг харав.
- Бид чадлаа шүү гэж аль хэдийн хайлж алга болсон түүнд хандах мэт хэлээд нэгэнтээ санаа алдав.
Тэгснээ толгойгоо өргөн Хичээнээ гэж өөртөө чангаар өгүүлэн буудлын зүг алхлаа.
Ирмүүн торон доторх зүйлийг үзэхсэн гэж тэсч ядаж байсан боловч энэ боломж онгоцон дотор суудлаа эзлэх хүртэл гарсангүй. Онгоцон дотроос харахад аав ээж дүү нар нь харагдахгүй байсан ч сайн сууцгааж байгаарай, охин нь сайн сураад хүрээд ирнээ гэж хэллээ. Онгоц тэнгэрт хөөрчээ. Ирмүүн ойрын 5 жил эргэж ирэхгүй нутаг орноо цонхноос харна. Бүгдээрээ баяртай гэж хэлэхдээ дотроо Чинбааг бодож байв. Тэгснээ юу өгснийг нь харах гэж тороо уудаллаа.
Торон дотор цэнхэр өнгийн нэхмэл бээлий байв. Хажууд нь дугтуйтай зурвас хийжээ. Дугтуйг задлахад
“Сайн уу Хайрт минь. Одоо чи Францыг зүглэн багын хүсэл мөрөөдлийнхөө зүг жигүүрлэн нисжу байгаа биз ээ. Чи минь энэ бүх хугацаанд надад гомдож уурласан байх. Гэхдээ надад ч бас амаргүй байсан юм шүү. Чамайгаа их санаж үргэлж сургууль гэр хоёрыг чинь харуулдаж чинийхээ барааг алсаас хардаг байлаа. Дэлгүүрт цуг явж байсан бүсгүй бол найзын маань эхнэр байгаа юм. Найз маань ажлаар хөдөө явчихаад намайг хань болооч гэж гуйсан юм. Том гэдэстэй гадуур ганцаараа явах Чамайг миний найз охин юмуу гэж асуугаадJэвгүй юм шиг байдаг гэнээ. хөөрхөн охин байна шүү, битгий гомдоогоорой гэсэн шүү. Би энэ хугацаанд франц хэлний дамжаанд сурч байгаа. Их л удахгүй францаар ус цас болчихоод ажлаар чам дээрээ очино. Тэр үед чи харин франц хэлээ сурсан байгаарай. Энэ миний мэйл хаяг. Чинийхийг мэдэхгүй болохоор яаж захиа бичнээ гэж санаа зовж байсан юм. Над руу захиа бичээрэй. ХАЙРТАЙ ШҮҮ ” гэсэн байлаа.
Ирмүүний нүд нулимсаар дүүрч сувдан хэлхээ болон хацар дээгүүр нь бөмбөрлөө. Одоо бол тэр бушуухан шиг Францад буун Чинбаа руу мэйл бичихийг хүсч байлаа.
Онгоцон дотор дулаахан бөгөөд гартаа цэнхэр нэхмэл бээлий өмссөн охин аз жаргалтай зүүд зүүдэлж буй бололтой инээмсэглэн унтана. Онгоцны цонхоор нарны туяа улаан шараар алаглан тусна. Доогуур хөвөн цагаан үүлс хөвсийн нүүнэ.
Төгсөв.
Өдөр хоногууд ээлжлэн өнгөрсөөр тэр хоёр уулзсаар хоёр сар болжээ.
Бие биендээ анхны харцаар татагдсан хос залуус маань бие биенийхээ тухай мэддэг болж нууж хаах зүйлгүй болов.
Шинэ жилээр Чинбаа Ирмүүний уруул дээрээс зөөлөн үнссэн нь тэр хоёрын харьцааг бүр ойр дотно болгожээ. Гудамжаар хөтлөлцөн, цасаар байлдан эгээ л хүүхдүүд шиг аашилцгаана.
Ирмүүн цэнхэр бээлийндээ их хайртай учир хааяа өмсөхгүй гэртээ хадгална. Нэг орой бээлийгүй гарч ирэхэд нь Чинбаа ихэд гайхаж
- Бээлийгээ яасийн?
- Хайрлаад өмссөнгүй ээ, амархан сэмэрчихвэл яах юм
- Тэнэгхэн минь дээ, бээлий сэмрэх яах вэ? Сэтгэл маань л бүтэн байвал боллоо.
- Чи бид хоёрын сэтгэл бүтэн, Тийм ээ? Бээлийгээ би маргаашнаас өмсчихнөө. Одоо кармандаа гараа хийгээд явчихья гэвэл Чинбаа Ирмүүний гарыг дулаахан гартаа атган
- Тэр бээлийг өмсчихөөд миний гараас атгуулж байна гэж бодож байгаарай гэв. Энэ үгийг хэлэхдээ нүдэнд нь нэгэн цэнхэр оч гялсхийснээ алга болов.
Энэ үгийг Ирмүүн төдий л юм бодсонгүй
- 7 хоногийн дараа Валентины өдөр болно. Хоёулаа тэр өдөр юу хийх вэ?
- Харин л дээ. Ямар ч байсан чи надад шоколад өгөх байх, Тээ?
- Би ч гэсэн чамаас бэлэг авнаа.
- Бэлэг үү, ямар бэлэг?
- Хэлэхгүй ээ, хэзээ авах гэж байсан бэлгээ хэлж байсан юм бэ?
- Чи 10-аа төгсөөд юу хийх вэ?
Ярьж байсан зүйлээс нь огт өөр зүйл асуусанд гайхсан Ирмүүн
- Би багаасаа дизайнер болохыг мөрөөддөг байлаа. Энэ чиглэлээр Франц руу явж сурахыг бодож байгаа. Аав ч бас бодож байгаа гэсээн.
- Франц явбал намайг санах уу?
Ийм асуулт тавина гэж санаагүй байсан Ирмүүн хариу хэлэх гэж оролдсоноо яг юу гэж хэлэхээ мэдэхгүй түгдрэв. Энэ талаар тэр ер бодож байгаагүй юм. Франц руу 5 жил сурахаар явбал Чинбаагаа яах юм бэ?
- Би Франц явахгүй ээ. Чинийхээ дэргэд байна. Чамтайгаа хамт Монголынхоо нэг их дээд сургуульд ороод.......
Энэ үг нь Чинбааг хэрхэн баярлуулж байгааг хараад тэр үгээ таслав.
- Баярлалаа, чи намайг хамгийн аз жаргалтай хүн болголоо.
Тэрээр ингэж хэлэхдээ Ирмүүнтэй духаа наасан байсан бөгөөд Ирмүүний хөгжилтэй гялалзах хоёр хар нүдийг ширтэж байлаа.
Тэгснээ юу болов гэмээр өөрчлөгдөж Ирмүүний хоёр хацраас нь шахан инээснээ - Гахай шиг харагдаж байна гэлээ.
Энэ үгэнд нь ичсэн Ирмүүний хацар ягаарч байлаа. Чинбаа түүнийг хараад хайр хүрнэ.
- Одоо даарчлаа, гэртээ ор, тэгээд хичээлээ сайн хийгээрэй. Франц руу явж сурна гэсэн бол хэлсэн үгэндээ хүрдэг байх ёстой шүү. За юу? Тэгээд бээлийгээ дандаа өмсч байгаарай. Мэдүү
- За за, хичээлээ ч хийнэ лдээ. Би Франц явахаар чи яах вэ? Намайг санах уу?
- Би чамайгаа иртэл чинь хүлээнээ.
Ирмүүн энэ үгийг бүх л амьдралынхаа турш энэ үгийг сонсох гэж хүлээж байсан юм шиг хачин их баярлажээ. Тэгээд
- Би яасан ч Франц явахгүй ээ. Чамайгааа орхиод яасан ч явахгүй. Одоо орж аавдаа хэллээ гээд Чинбаагийн уруул дээр ухасхийн үнсээд эргэж ч харалгүй орц руугаа гүйн оров.
Ард нь үлдсэн Чинбаа гунигтай инээмсэглээд цасан хүн рүү харснаа
- Чи бид хоёрын Ирмүүнтэй хамт байх хугацаа ч багасч байна даа. Гэхдээ тэвчээртэй байвал бүх юм бүтнэ шүү. Тэвчээрэй хөгшөөн гэчээд гэрийн зүг алхав.
Маргааш орой Ирмүүнтэй уулзахад тэрээр уйтгартай байлаа.
- Юу болсон бэ?
- Хоёулаа манайд орох уу?
Чинбаа гайхлаа. Ирмүүнд хөтлөгдөн тэднийх рүү орж явахдаа юу болох гэж байгааг төсөөлж чадахгүй байв.
Ирмүүний аав ээж хоёр сайхан зантай хүмүүс болох нь илт. Цай цүй болон хөл болж байснаа
- Хүүхдүүд минь, амьдрал гэдэг санаснаар болдоггүй юм. Юмыг шийдэхдээ нухацтай сайн бодож байж шийдэх хэрэгтэй гээд Чинбаа руу харав.
- Ааваа би өөрөө хаана яаж сурахаа шийдэх эрхтэй биздээ гээд Ирмүүн аав руугаа учирлангуй харав
- Тэр чиний эрхээ, гэхдээ чи багаасаа л ярьж мөрөөдөж ирсэн зүйлээсээ татгалзаж байна гэдгээ ойлгох хэрэгтэй
- Надад одоо Чинбаа байхад л болно. Би хүсч явсан зүйлээ олсон гээд Ирмүүн аав ээж хоёртой ширүүн харьцсандаа зовон нүүр нь улайсан байлаа.
Ирмүүний аав өөр олон юм яриад яахав гэж бодсон бололтой
- За та хоёрын шийдэх асуудал. Аав нь охиныхоо шийдвэрийг хүндэлнээ гээд гал зуух руу явлаа.
Ирмүүний ээж битүүхэн санаа зовсон бололтой халуун цай аягалан сууна.
Чинбаа яах ч учраа олохгүй сууж байснаа
- Би ч явъя даа, оройтчихлоо гээд босов
Ирмүүн Чинбааг гаргаж өгөхөөр хувцсаа өмслөө. Гадаа гартлаа тэр хоёр хоорондоо дуугарсангүй.
Гарсан хойноо Чинбаа Ирмүүн рүү эргэн харж зогсоход нүдний харц нь анх Ирмүүнийг харж байсантай адил хүйтэн болсон байлаа.
- Би чиний хүсэл мөрөөдөлд саад болохыг хүсэхгүй байна. Уучлаарай. Уг нь би чамайг намайг ойлгох сэтгэлтэй гэж бодож явсан юм.
- Яагаад? Би чамтай байхын тулд юугаа ч өгөхөөс буцахгүй шдээ. Чи мэдэхгүй гэж үү?
- Мэднээ. Гэхдээ би ингээсэй гэж хүсээгүй. Хүсэх ч гүй. Миний бодож санаж явдаг зүйл энэ биш.
- Би чиний төлөө өөрийн мөрөөдлөөсөө татгалзаж байна. Чи намайг яа гээд байгаа юм бэ? Чи миний төлөө юу ч хийж чадахгүй гэж үү?
Чинбаа түүн рүү огцомхон харснаа
- Тийм ээ, би чиний төлөө үүнийг хийж чадахгүй юм байна. Намайг уучлаарай
- Чамайг ийм өөдгүй гэж санасангүй гээд гүйн орсон Ирмүүний карманаас цэнхэр өнгийн нэхмэл бээлий унав.
Чинбаа доош бөхийн бээлийг авснаа
- Чинийхээ төлөө шүү дээ гэж шивнэлээ
Үүнээс хойш тэр хоёр уулзсангүй. Чинбаа нэгэн зүйлийг бодож түүндээ сэтгэл шулууджээ. Ирмүүн өөрийн тэнэгийг гайхан Чинбаагаас уучлал гуйхыг хүсэвч тэр усанд хаясан чулуу шиг алга болсон байлаа.
Ирмүүн амьдралдаа үүн шиг сэтгэл зовж, шаналж үзсэнгүй. Чинбаа ямар нэг хэл сураггүй алга болжээ. Түүний гэрийг нь хаана байдгийг ч асуугаагүйдээ гайхна. Валентины өдрөөр түүнд өгнө гэж авсан бугуйн цаг нь очих эзэнгүй шүүгээнд нь байсаар. Цонхоор харвал нөгөө л цасан хүн нь донхойн зогсоно. Цасан цагаан өнгө нь ойр орчмын хүүхдүүдийн буянаар халтайжээ. Ирмүүн хичээлдээ анхаарч ном барьж авбал сэтгэлийн шаналангаа түр мартагнадаг байлаа.
Хавар болж Ирмүүн ээжтэйгээ хорооллын дэлгүүрүүдээр хонхны баяраар өмсөх хувцасаа хайсан шиг явж байтал өмнө нь нэгэн танил царай зурсхийн өнгөрөв. Хэн гэдгийг нь анзаараагүй байсан авч зүрх нь хүчтэй цохилон амандаа “мөн байна” гэж шивнэн лавшруулан харав. Жоохон л турсан болохоос яг л хэвээрээ, нүдний харц нь ялимгүй гунигтай болчихсон ч юм шиг. Чинбаа хажуудаа хүнтэй явж байгааг Ирмүүн гэнэт анзаарав. Халууцсан бололтой нимгэн куртканыхаа энгэрийг задгайлсан шоргоолжон хар нүдтэй бяцхан бүсгүй Чинбаагийн баруун гараас нь сугадсан байлаа.
Ирмүүн Чинбаагаас нүд салгаж чадахгүй харсаар Чинбаа Ирмүүнд ойртсоор. Дөхөж ирсэн хойноо Чинбаа Ирмүүн рүү зэрвэсхэн харснаа нөгөө бүсгүйтэй ярьж байсан яриагаа үргэлжлүүлэхээр эргэв. Буцаж эргэхийн завдалгүй ахин Ирмүүн рүү дахин харах нь энэ чинь юу билээ? гэж гайхаж байх шиг Ирмүүнд санагдав. Тэрээр ямар нэгэн үйл хөдлөл хийхэд нулимс нь гарахад бэлэн түүнийгээ ч мэдээд уруулаа хазлан уйлахгүй юм шүү гэж өөрийгөө хүчлэн зогсож байв. Чинбаа хажуу бүсгүйдээ нэг үг хэлэхэд нөгөө бүсгүй толгой дохив. Чинбаа Ирмүүн дээр ирж
- Сайн уу? Юу байна даа гэж намуухан дуугаар асуув. Нүд нь Ирмүүнийг энхрийлсэн байдалтай зөөлнөөр ширтэнэ.
Ирмүүн яаж уулзана даа гэж халширч байсан нь хормын төдий алга болж догшин харгис гэмээр болов.
- Юмгүй ээ, би сайн. Чи ч сайн л яваа юм байна хэмээн нөгөө бүсгүй рүү дохив. Тэр бүсгүй жирэмсэний хувцасны тасагт зогсож харагдана.
- Аан тэр үү гэж түгдэрснээ одоо 6 сартай палаж авахаар явж байгаа юм гээд цайлганаар инээмсэглэв.
- Чамаар юу байна даа, сургуулиа амжилттай л төгсөө биз дээ.
- Гайгүй ээ, одоо 6-р сарын 15-нд Франц руу сургууль руугаа явахаар болсон.
- Өө тийм үү. Болж дээ. Би чамд нэг юм өгөх гээд завдахгүй байсан юм. Дараа нэг аваачиж өгнө өө. Одоо явалгүй болохгүй нь. Дараа уулзъя гээд нүд рүү нь ширтсээр холдон одов. Нөгөө бүсгүй Ирмүүний зүг гайхсан байдалтай харснаа Чинбаагаас ямар нэгэн зүйл шимтэн асуух нь харагдав. Хариуд нь Чинбаа юу гэж хариулсныг мэдэхгүй нөгөө бүсгүй сэтгэл ханамжтай инээмсэглэн Чинбааг сугадсаар холдлоо.
Ирмүүн дотроо Чинбаад гомдож түүнийг үзэн ядаж байлаа. Гэртээ ирээд өрөөндөө орж баахан уйлав. “6 сартай гэнээ, надтай уулздаг байхдаа л найз охинтой байсан юм байна. Ямар өөдгүй амьтан бэ” гэж голдоо ортол гомдов. Нөгөөтэйгүүр сураг чимээгүй алга болсонд нь санаа зовж явдаг байсан нь сайн л явж байвал яахав гэсэн бодлоор солигдож Чинбааг мартанаа гэсэн зоригтой бодлоор өөрийгөө тэжээгээд сэтгэл уужрах шиг болжээ.
Яарсан хүнд хоног өдөр сум шиг өнгөрч нэг мэдэхэд хоёр хоногийн дараа Франц руу нисэх өдөр нь болсон байлаа. Бүгдийг эртнээс бэлдсэн тул одоо дутуу зүйл гэж бараг байхгүй болж аав ээжийнхээ захиасыг сонсох л үлджээ. Хоёр дүү нь эгчийгээ явна гэхээр дурамжхан байхаас гадна ийм ч юм тийм ч юм явуулаарай гэж захина.
Ирмүүн Чинбааг ирнэ гэж хүлээсээр. Түүнд нэг юм өгнө гэснийг нь санасаар ажээ. Явах өдөр болж аав нь чемодон савыг нь машиндаа ачиж ээж нь сүү өргөх юм болон энэ тэрүүгээр сандчин гүйнэ. Хамаатан садан ч цугларч зарим нь онгоцны буудал дээр шууд уулзъя гэсээр буцан гарч яваа харагдана. Ирмүүн хамгаас илүү догдолсон нь. Гэрээсээ ингээд явчихна гэхээр санаанд нэг л багтахгүй явмааргүй ч юм шиг санагдана.
- Одоо машиндаа сууцгаая, онгоцноосоо хожигдлоо гэж аав нь хэлээд гарав.
Хоёр дүү нь уралдан гүйж, ээж нь мартсан санасан зүйл байвал санах гэж эргэн тойрноо нэг бүрчлэн шалгана. Ирмүүн хувцсаа өмсөөд гарлаа. Хаврын нар дулаанаар ээж шувууд жиргэлдэнэ. Тэрээр тоглоомын талбай руу харлаа. Цасан хүн аль хэдийн хайлж оронд нь хэсэг хүмүүс цэцгийн мандал суулгах гэж хүрз шороо болж байв. Ирмүүн машины урд суудал руу алхав.
- Ирмүүн ээ ... гэх чичирхийлсэн хоолойгоор түүнийг дуудах сонсогдов.
“Чинбаа” гэж бодож амжаагүй байтал түүнд нэг их баяр төрлөө. Эргэж харвал Чинбаа орцных нь үүдэнд зогсож байсан бөгөөд гартаа нэг цаасан тортой зүйл барьжээ. Ирмүүн тэрийг нь хараад нэхмэл бээлийгээ санасан бөгөөд энэ бүх хугацаанд яагаад тэрийг үгүйлээгүй юм болоо, одоо хаана байгаа бол гэж санахыг хичээв. Чинбаа түүнрүү ойртон ирээд
- Явлаа юу. Сайн сураад ирээрэй гээд тортой зүйлээ өглөө.
Ирмүүн юу ч дуугарсангүй Чинбаагийн нүд рүү харсаар зогслоо. Ингээд л зогсоод байх юмсан гэж бодов. Чинбаа ч Ирмүүний нүдийг ширтэнэ. Бүгд машинд суусан бололтой аав нь Ирмүүнийг дуудав.
- За би явлаа. Сайн сууж байгаарай гэж аяархан хэлээд машин руугаа алхав.
Араас нь Чинбаа харсаар машиныг далд ортол нь зогссоноо
- Явчихлаа гэж өөртөө шивнэлээ.
Тэр өөртөө ямар нэг хань олох гэсэн мэт цасан хүн байсан зүг харав.
- Бид чадлаа шүү гэж аль хэдийн хайлж алга болсон түүнд хандах мэт хэлээд нэгэнтээ санаа алдав.
Тэгснээ толгойгоо өргөн Хичээнээ гэж өөртөө чангаар өгүүлэн буудлын зүг алхлаа.
Ирмүүн торон доторх зүйлийг үзэхсэн гэж тэсч ядаж байсан боловч энэ боломж онгоцон дотор суудлаа эзлэх хүртэл гарсангүй. Онгоцон дотроос харахад аав ээж дүү нар нь харагдахгүй байсан ч сайн сууцгааж байгаарай, охин нь сайн сураад хүрээд ирнээ гэж хэллээ. Онгоц тэнгэрт хөөрчээ. Ирмүүн ойрын 5 жил эргэж ирэхгүй нутаг орноо цонхноос харна. Бүгдээрээ баяртай гэж хэлэхдээ дотроо Чинбааг бодож байв. Тэгснээ юу өгснийг нь харах гэж тороо уудаллаа.
Торон дотор цэнхэр өнгийн нэхмэл бээлий байв. Хажууд нь дугтуйтай зурвас хийжээ. Дугтуйг задлахад
“Сайн уу Хайрт минь. Одоо чи Францыг зүглэн багын хүсэл мөрөөдлийнхөө зүг жигүүрлэн нисжу байгаа биз ээ. Чи минь энэ бүх хугацаанд надад гомдож уурласан байх. Гэхдээ надад ч бас амаргүй байсан юм шүү. Чамайгаа их санаж үргэлж сургууль гэр хоёрыг чинь харуулдаж чинийхээ барааг алсаас хардаг байлаа. Дэлгүүрт цуг явж байсан бүсгүй бол найзын маань эхнэр байгаа юм. Найз маань ажлаар хөдөө явчихаад намайг хань болооч гэж гуйсан юм. Том гэдэстэй гадуур ганцаараа явах Чамайг миний найз охин юмуу гэж асуугаадJэвгүй юм шиг байдаг гэнээ. хөөрхөн охин байна шүү, битгий гомдоогоорой гэсэн шүү. Би энэ хугацаанд франц хэлний дамжаанд сурч байгаа. Их л удахгүй францаар ус цас болчихоод ажлаар чам дээрээ очино. Тэр үед чи харин франц хэлээ сурсан байгаарай. Энэ миний мэйл хаяг. Чинийхийг мэдэхгүй болохоор яаж захиа бичнээ гэж санаа зовж байсан юм. Над руу захиа бичээрэй. ХАЙРТАЙ ШҮҮ ” гэсэн байлаа.
Ирмүүний нүд нулимсаар дүүрч сувдан хэлхээ болон хацар дээгүүр нь бөмбөрлөө. Одоо бол тэр бушуухан шиг Францад буун Чинбаа руу мэйл бичихийг хүсч байлаа.
Онгоцон дотор дулаахан бөгөөд гартаа цэнхэр нэхмэл бээлий өмссөн охин аз жаргалтай зүүд зүүдэлж буй бололтой инээмсэглэн унтана. Онгоцны цонхоор нарны туяа улаан шараар алаглан тусна. Доогуур хөвөн цагаан үүлс хөвсийн нүүнэ.
Төгсөв.
_________________
http://BreakingDawn-MN.tk/
0 comments:
Post a Comment